10. ''Nigdy nie spocznę Cię szukać, NIGDY!''

- Tato, co tu robisz?!  - krzyknęłam szybko ubierając się.  Ojciec doszedł do mnie, złapał za ramię i uderzył mnie w twarz. Z przeszywającego mnie bólu złapałam się za policzek. Sasuke nie wytrzymał i zaczął krzyczeć:
- Co pan se do cholery wyobraża?!

- Co ja sobie wyobrażam?! Pozwoliłem jej pojechać na tą cholerną wycieczkę, ale nie wiedziałem, że zaraz zacznie się puszczać! Jak jakaś pierwsza lepsza? – szarpnął mnie za rękę i zaczął prowadzić na zewnątrz gdzie stał już zaparkowany samochód. Kiedy miałam już wsiadać, ze środka budynku wybiegł czarnowłosy?

- Sakura!!! – spojrzałam załzawiona na oczy chłopaka.

Odsunęłam szybko szybę i wychyliłam głowę.

- Sasuke.. – nie zdążyłam go złapać za rękę. Powiedzieć jak bardzo go kocham, ale po prostu nie zdążyłam, bo odjechaliśmy.


Pięć lat później.

- Sasuke dzisiaj robisz zdjęcia tej słynnej Jonatan Cres, wiesz ta słynna aktorka.

- Itachi to, że wciągnąłeś mnie do tej branży fotografa nie znaczy, że nie znam grafiku. Mam wszystko w rozpisce. – oznajmiłem wybierając najlepsze zdjęcia do okładki ‘’nasz świat mody’’.  Słynny magazyn dla kobiet.

- Dobrze, dobrze braciszku. Jadę na tą gale. W razie gdybyś coś podszebował daj znać. – machnął ręką wychodząc.

Nalałem sobie trochę whisky i usiadłem na obrotowym fotelu w moim gabinecie. Szukając moich wcześniejszych zdjęć z sesji zdjęciowych natrafiłem na fotki moje i Sakury.

Co do niej. Od pięciu lat nie usłyszałem o niej ani słowa. Odkąd wyjechała z ojcem do stanów nie mieliśmy żadnego kontaktu. Wiem tylko, że jej ojczulek stał się naprawdę sławny. Ma największą firmę samochodową w Stanach.  Jestem tylko ciekawy gdzie zamknął zielonooką tyle czasu. Wynająłem detektywa najlepszego na całej Florydzie i nic. Słuch zaginął po Haruno. Moje rozmyślania zeszły na drugi tor, kiedy zadzwonił mój telefon.

- Słucham?

- Sasuke? Co robisz za godzinę?  - usłyszałem głos blondyna.

- Jak na razie mam wolny czas, a co?

- Przyjedziesz do mnie?

- Za pół godziny będę.  – rozłączyłem się i zabrałem kluczki z półki na książki. Przed wyjściem spojrzałem na obraz, który przedstawił mnie i Saki szczęśliwych, złapałem głęboki oddech i wyszedłem.

                Już w progu usłyszałem syna, Uzumakiego.

- Tato daj mi to! – krzyczał.
Nacisnąłem na dzwonek i zaczekałem przed drzwiami.  Przed nimi pojawił się szybko Haruki.

- Wujek Sasuke! – skoczył na mnie.  Pięcioletni chłopczyk miał oczy i włosy Hinaty, reszta to typowy Naruto.

- Witaj brzdącu, gdzie tata? – spojrzałem w jego oczy, które aż tryskały radością.

- Naruto!! – uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo.

- Ja ci dam bachorze Naruto! – zza rogu wyłonił się blondas.

- O cześć Sasuke.  – puściłem małego łobuza, a ten wbiegł prosto na górę.

- Cześć, sam jesteś z małym? – spytałem wchodząc głębiej do pokoju.

- Jak widać. Hinata jest u rodziców, a ja dostaje lekko mówiąc białej gorączki przy tym dziecku. – rozsiadł się na sofie i schował głowę w dłonie.

- Mogłeś myśleć, jak go robiłeś, hah.

-Sasuke udław się. – spojrzał na mnie pełen złości, a ja miałem coraz większy ubaw z niego.

Mimowolnie spojrzałem na zdjęcie z naszej szkoły, gdzie byliśmy na nim wszyscy razem.

- Tęsknisz za nią? – spytał po chwili. Ja.. Ja zamilkłem. Nie potrafiłem odpowiedzieć na to pytanie. Słowa nie mogły wyrazić mojej tęsknoty, ponieważ serce nie pozwalało mi na to odpowiedzieć.

- Sasuke zmieniłeś się, przecież nie możesz jej całe życie szukać. Minęło pięć lat. Musisz odpuścić.

- A co jeśli po tych pięciu latach dam sobie spokój, a na przykład za rok odnalazłbym ją? Nie zrozumiesz mnie. – Mój instynkt podpowiadał mi, że ją znajdę. Prędzej, czy później znajdę ją.

- Przecież widzisz, że to nie ma sensu.

- Chyba jednak nie mamy nic sobie do powiedzenia. – Trzasnąłem drzwiami i wsiadłem do wozu. Ruszyłem z piskiem opon, przed siebie. Nie miałem ochoty nikogo słuchać. Musiałem ją odnaleźć. To moje i tylko moje przeznaczenie.

Chwila, skoro ojciec Sakury wiadomo gdzie jest mogę wydusić z niego informacje o niej.

- Harry, to ty? – wykręciłem numer do mojego detektywa, z którym współpracowałem.

- Tak, w czym mogę pomóc? Jeszcze niczego nie znalazłem o Pannie…

- Zarezerwuj mi bilety do Stanów, jak najszybciej.

- Już się robi!

Harry pomagał mi ze wszystkim, każdą sprawę potrafił załatwić.

***

- Panno Sakuro musi je pani wziąć! – pośpieszała mnie lekarka.

- Mam już tego dosyć. Ile jeszcze zamierzacie mnie tu trzymać?! – Krzyknęłam, a z policzka poleciała mi łza. Byłam słaba. Opatulona jasno białym kocem chodziłam bez ustanku w tą i z powrotem.

- Jeśli nie zażyjesz tych lekarstw wiesz, co może..

- Wiem, może tak będzie lepiej. Może lepiej będzie jak umrę! – rozpłakałam się. Miałam już dwadzieścia dwa lata, pięć lat pod kluczem i w dodatku w pomieszczeniu szpitala. Niby najlepsza klinika, która miała mi pomóc, ale nie czułam się tam najlepiej.  Do nikogo nie mogłam mieć zaufania. Czułam się taka bezsilna i tak bardzo wściekła, że ta nie nawieść do ojca przerodziła się w czymś, czego już nie potrafiłam opisać.

- Dobrze w takim razie usiądź i daj mi uczesać twoje włosy. – zaczęła się zbliżać do mnie.

- Nie ma, co tu czesać, ślepa jesteś, że mi je obcięli?! – usiadłam w kącie i zaczęłam szlochać. Nie chciałam tak dłużej żyć. Nie chce żyć tak.

Jak Wam się podoba następny rozdział?
Postaram się teraz dodawać rozdziały w soboty, ponieważ tak w tygodniu raczej nie dam rady. Już od poniedziałku zaczynają się pierwsze kartkówki i odpowiedzi ustne. A uczyć się trzeba, więc dam z siebie wszystko by nastepną notkę dodać w następną sobotę.
Miłego dnia :)